Volksgezondheid

De SGP streeft een ‘zorgzame samenleving’ na die zich laat leiden door het heilzame Bijbelse principe van barmhartigheid (Lukas 10). Omzien naar elkaar moeten we niet zomaar op het bordje van de overheid leggen, maar is allereerst een opgave voor ons allemaal. Families, kerken en (lokale) maatschappelijke organisaties spelen een belangrijke rol in de zorg voor wie eenzaam, kwetsbaar of ziek is. De SGP wil bevorderen dat jongeren en ouderen voor elkaar zorgen. De coronacrisis laat zien hoe snel solidariteit tussen jong en oud, en tussen gezond en kwetsbaar onder druk kan komen staan.

Wie professionele hulp nodig heeft, moet kunnen rekenen op hoogwaardige zorg en ondersteuning. De SGP staat voor de vrijheid om te kiezen voor zorg die past bij eenieders identiteit of levensovertuiging. We bieden zo lang als mogelijk zorg in de eigen vertrouwde omgeving thuis. De overheid streeft naar  eenvoud in de zorgverlening. We bieden alleen noodzakelijke zorg en maken
een einde aan controle, bemoeizucht en onnodige bureaucratie. We werken vanuit vertrouwen in de kennis en kunde van zorgverleners. En of het nu om zorgprofessionals, mantelzorgers of vrijwilligers gaat: mensen die zorg verlenen, verdienen méér beloning en waardering.

Door de coronacrisis is dit alleen maar duidelijker geworden. In relatief korte tijd zijn veel mensen besmet met het virus. In talloze families kwam rouw en verdriet. Hoe de verspreiding van het virus zich in de komende tijd verder zal ontwikkelen, is onzeker. Het virus maakt ons nederig. Het leven is niet maakbaar. ‘Corona’ doet ons beseffen dat we broze en beperkte mensen zijn, die telkens weer oplopen tegen de gebrokenheid van de schepping.

In de crisisperiode werd en wordt van zorgverleners in alle sectoren het uiterste gevraagd. De coronacrisis drukt ons met de neus op de feiten: liefdevolle en professionele zorg en ondersteuning is van onschatbare waarde. Hoewel zij ‘gewoon’ hun werk doen, is de grote waardering voor onze
zorg- en hulpverleners meer dan terecht. Zij geven dagelijks handen en voeten aan de Bijbels opdracht om te zorgen voor zwakkeren in de samenleving.

Hoewel de crisis een schaduw legt over het maatschappelijke leven, lichten er gelukkig mooie initiatieven op. Zorgaanbieders ontdekten andere en nieuwe manieren om zorg en hulp te blijven bieden. En juist vanwege de pijn als gevolg van de fysieke afstand tot anderen realiseerden veel mensen zich de betekenis van gemeenschapszin en saamhorigheid. Laten we dit omzien naar elkaar koesteren!

De coronacrisis legt echter ook reeds bestaande kwetsbaarheden in de zorg bloot. Een grote vraag naar zorg en ondersteuning gaat gepaard met een knellend personeelstekort en ongekende druk op mantelzorgers. Cruciale voorzieningen (bijvoorbeeld de IC-capaciteit) hebben te weinig ‘vet op de
botten’. De samenwerking tussen de verschillende sectoren in de zorg blijkt te haperen. We zijn sterk afhankelijk van het buitenland voor de levering van medicijnen en hulpmiddelen. Deze kwetsbaarheden spelen tijdens de coronacrisis acuut op, maar vragen de komende periode om
structurele antwoorden.

De zorgsector drukt nu al zwaar op de arbeidsmarkt en het huishoudboekje van de overheid. Als er niets aan het overheidsbeleid verandert, moet vanwege een gigantisch toenemende vergrijzing over twintig jaar één op de vier mensen in de zorg werken om aan de zorgvraag te voldoen. De collectieve zorguitgaven zouden dan verdubbelen. Dat vergt waarschijnlijk teveel van ons allen.  Daarom moeten in de komende jaren lastige knopen worden doorgehakt om de toegankelijkheid, inrichting en betaalbaarheid van de zorg op orde te krijgen.