Bijstand

De overheid is het schild voor de zwakken. Het beleid moet rekening houden met mensen die zichzelf niet kunnen redden en geen sociaal vangnet hebben. Een adequaat vangnet is daarom onmisbaar. Voorop staat dat wie kan werken deze verantwoordelijkheid neemt. Dit wordt ook gestimuleerd, onder andere door de inkomensachteruitgang bij (gedeeltelijke) terugkeer naar werk op te heffen. Een gedegen uitvoering en berekening is van wezenlijk belang voor uitkeringsgerechtigden, aangezien dat hun levensonderhoud raakt.

Concreet:

• Schuldhulpverlening is een taak die gemeenten goed moeten behartigen wanneer burgers vanwege problemen of onvoorziene omstandigheden niet meer aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. Voorkomen is echter beter dan genezen. Daarom ligt hier ook in preventieve zin een belangrijk aandachtsgebied.
• Het niet-gebruik van tegemoetkomingen wordt teruggedrongen. Dat voorkomt dat mensen in armoede leven, terwijl dat niet hoeft. Mensen worden daarvoor actief benaderd.
• Degenen die terecht gebruik maken van de sociale zekerheid moeten dat natuurlijk kunnen blijven doen. Juist om hun positie te beschermen is een harde aanpak nodig van misbruik van sociale zekerheid. Er wordt verder geïnvesteerd in digitale opsporing via koppeling van databestanden en in een actief opsporings- en terugvorderbeleid. Wie misbruik maakt van de regelingen moet passend gestraft worden en dient onterecht ontvangen bedragen terug te betalen.
• Bij gebleken onwil om te gaan werken, moet niet worden geschroomd om op de uitkering te korten.
• De bijstand biedt een minimumvoorziening voor de basale levensbehoeften. Uitgangspunt moet zijn dat burgers zoveel en zo snel mogelijk werk aanvaarden.
• Alleen mensen die zelf echt niet kunnen rondkomen hebben recht op een uitkering. Voor wie wel kan maar niet wil werken, vervalt het recht op bijstand.
• Te veel mensen komen niet rond van een bijstandsuitkering. De bijstand wordt daarom stapsgewijs verhoogd en blijft gekoppeld aan het wettelijk minimumloon.