Euro

Nu hij op het punt staat uit de handel genomen te worden zal ik ‘m toch wel een beetje gaan missen, die euro. ‘k Weet nog als de dag van gisteren dat ik de eerste euro’s in handen kreeg. Dat was in Duitsland. Met trillende vingers stopte ik m’n pasje in de plaatselijke flappentap van Bad Irgendwo, waar ik toen geregeld kwam. Und jawohl, al na een paar seconden schoven de maagdelijke briefjes van 10 en 20 het Europese daglicht, en mij natuurlijk, tegemoet.

Het zal wel met m’n verleden als muntenverzamelaar te maken hebben, maar nog steeds kijk ik iedere keer in m’n portemonnee naar de achterkant van de euromunten. Je weet maar nooit of er eentje tussen zit uit zonnige oorden als Malta, of Cyprus. En zo hebben de Duitsers de gewoonte om hun twee-eurostukken bei Zeit und Weile te versieren met een nationale grootheid van voor 1933 en na 1945, wat verzamelaars evenééns prikkelt tot een dagelijks inspectierondje van de knip.

Prikkie

Laatst kreeg ik zelfs een euro in handen met paus Benedictus XVI erop. Eén uit het Vaticaan dus. ‘k Heb die munt, gezien het antipapistische verleden van m’n werkgever, maar snel doorgegeven aan een ander numismaticus - u ziet het, ik schakel bij Rome onmiddellijk over op het Latijn. Die was er zó verguld mee, dat hij er spontaan mee een Roomse kerk in schoot om er een aflaat mee te kopen. De prijs daarvan is na de crash van 31 oktober 1517 namelijk flink gekelderd, zodat je die vandaag de dag voor een prikkie op de kop kunt tikken.

Maar goed, nog even, en de euro’s kunnen allemaal weer worden ingeleverd bij de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Je moet er wel een eindje voor reizen, maar met de TGV, dat is goed Duits voor hogesnelheidslijn (Train Grande Vitesse), ben je er vanuit Mokum in pakweg drie uren. Je kunt ook de Betuwelijn nemen, maar die doet er wat langer over, en dan moet je het laatste eindje (zo vanaf de Duitse grens) lopen. En je reist ook wat minder comfortabel bovenop zo’n container vol gecertificeerde Chiquita bananen uit Panama of ijzererts uit Zuid-Afrika. Maar als je om de paar meter bukt voor al die draden die over het spoor hangen, kom je d’r ook wel. 

Maar misschien is het nog het handigst om al je euro’s gewoon uit te geven, zodat je, als de euro uit de handel wordt genomen, niets meer hebt. Dat scheelt weer een retourtje Frankfurt am Rhein…

Zieke man

Ja mensen, we kunnen er de draak mee steken, maar we zitten er wel mooi mee. Want zoals het Ottomaanse Rijk (nu is alleen Turkije daar nog van over) ooit ‘de zieke man van Europa’ werd genoemd, zo is Europa zélf nu ‘de zieke man van de wereld’. Je kunt het aan de gezichten van typetjes als Merkel en Monti, Van Rompuy en Barroso zien: de mondhoeken zakken, onder invloed van de zwaartekracht en de koers van de euro, steeds verder weg. En dan weet je het wel. Ik heb me wel eens laten vertellen dat als iemand solliciteerde bij koningin Wilhelmina, zij altijd keek naar de stand van de mondhoeken. Wezen die naar beneden, dan kon de betrokkene z’n baantje als lakei of palfrenier wel vergeten.

Het gaat dus niet goed met ‘Europa’. Met name de landen van Latijns-Europa hebben er een rommeltje van gemaakt. De puinhopen van de Grieken waar eerbiedwaardige leiden als Pericles en Plato nog de eerste stenen voor hebben gelegd, dreigen in te storten. En in Italië zijn ze nu hard bezig om de Via Appia op film en foto’s voor het nageslacht vast te leggen, want het zou maar zo kunnen zijn dat over een jaar ook déze weg niet meer naar Rome leidt. En die Spanjoolse stierenvechters rest binnen afzienbare tijd niets anders dan te gaan vechten tegen de aldaar door Diederik Samsom met Europese subsidies neergeplante windmolens.

Geldpers

Zelfs onze hoogsteigen Rutte, toch de lachebek in hoogsteigen persoon, zit nu in de rats. Dan gaat het dus niet goed mensen. Vorige week ging het in de Tweede Kamer een hele dag lang over Europa. Je hebt hier in Den Haag twee kampen: de doordravers en de stekkertrekkers.

De stekkertrekkers zijn te vinden bij PVV en SP. Geert Wilders wil met Europa doen wat Jolande Sap met hem wilde: gewoon de stekker eruit trekken. Dat is de houding van ‘après nous le déluge’, en omdat ome Geert geen boodschap heeft aan het Frans, vertaal ik dat maar even: ‘Na mij de zondvloed’. De Rutte van links, de goedlachse SP-voorman Emile Roemer, denkt dan: maakt allemaal niet uit. Ik zet in Frankfurt gewoon de geldpers aan. Dan zwemmen we in het geld. Klinkt sympathiek van die SP, maar je hebt er 0,0 aan als je niet meer met euro’s kunt betalen.

Aan de andere kant zitten de partijen die uit de kast zijn gekomen als rechtgeaarde eurofielen: de doordravers van D66 en GroenLinks. Die redeneren: we zijn de verkeerde weg ingeslagen, maar als we nu gas geven komen we er wel. Sap en Pechtold doen me denken aan een Afrikaanse dictator die zijn land compleet geruïneerd had. Hij hield een bevlogen toespraak voor zijn geplunderde en bedrogen volk, waarna hij eindigde met de legendarische woorden: “Landgenoten, we staan met z’n allen aan de rand van de afgrond. Daarom is het de hoogste tijd om nu een flinke stap voorwaarts te doen….”

Voorhoede

Ook het CDA zit helaas in dat kamp. Het nieuwe ‘voorlicht’ van de christen-democraten, Sybrand van Haersma Buma, gebruikte een beeldspraak ontleend aan de wielerwereld (Tour de France) om te betogen dat Nederland vooral verder moet fietsen in de richting van een Verenigd Europa. Nederland moet niet achteraan moet bungelen in het peloton, betoogde hij, maar in de voorhoede fietsen.

Nu weet ik als fietser in en rond de Haagse dreven dat Sybrand zelf óók regelmatig op de pedalen staat langs de Vliet tussen Voorburg en Leiden. Maar om nou te zeggen dat ik Sybrand dan op z’n vederlichte Gazelle mij op mijn rijwiel van Donneriaanse allure voorbij zie spurten aan de kop van een CDA-peloton, dat zou toch echt een leugen zijn. Ik zie hem alleen maar heen en weer rijden in z’n eentje. In de verste verte geen peloton te zien, laat staan een voorhoede. 

Daar trap ik dus mooi niet in…  

Menno de Bruyne