Werk samen met Israël in ontwikkelingslanden

Israël is vaak in het nieuws vanwege het slepende conflict met de Palestijnen. Veel minder bekend is dat de Joodse staat op innovatief gebied een voortrekkersrol vervult. De kennis van Israël kan goed worden gebruikt in ontwikkelingslanden. De SGP wil de samenwerking met Israël op dit punt versterken.

Het watertekort in Israël heeft geleid tot de ontwikkeling van waterbesparende technieken. Een voorbeeld is de ontwikkeling van computergestuurde irrigatiesystemen die water rechtstreeks naar de wortels van planten leiden. Het gebrek aan conventionele energiebronnen zoals olie en gas heeft ertoe geleid dat Israël voorop loopt met de ontwikkeling van alternatieve energiebronnen, zoals zonne- en windenergie. Tot slot is het in Israël mogelijk om dankzij vruchtbaarheidsinjecties gewassen te verbouwen in onvruchtbare woestijngebieden.

Op het terrein van de ontwikkelingssamenwerking kan van deze technologieën dankbaar gebruik worden gemaakt. Een voorbeeld waar dat al gebeurd is Colombia. Dankzij de in Israël ontwikkelde technologie kunnen boeren nu aardappels verbouwen in de Columbiaanse woestijn. De oogst: 11 ton aardappelen. Een opsteker in tijden van dreigende voedseltekorten door misoogsten.

De SGP vindt dat de kennis van Israël op dit punt zo optimaal mogelijk moet worden benut. In ontwikkelingslanden waar het water schaars is, zijn de door Israël ontwikkelde waterbesparende technieken een uitkomst. De door Israël ontwikkelde alternatieve energiebronnen kunnen een bijdrage leveren aan duurzaam energiegebruik. Deze technologieën zijn niet alleen voor ontwikkelingslanden waardevol, maar ook voor Nederland.

Vanavond organiseert de SGP in verenigingsgebouw ‘Het Anker’ te Katwijk (Voorstraat 72-74) een solidariteitsbijeenkomst met Israël. Aanvang 19.45 uur.

Speech Kees van der Staaij

Achter Israël

Chaim Potok, een heel bekende Joodse schrijver, begint één van zijn boeken met een treffend citaat. Een citaat dat gaat over een forel die aan een vishaak is geslagen. Potok schrijft dan, dat het verweer van die vis het enige is wat de wereld waarneemt en het is begrijpelijk dat de wereld het verkeerd begrijpt. Voor een vrije vis is het moeilijk te begrijpen wat er gebeurt met een aan de haak geslagen vis.

Dit citaat is direct van toepassing op de positie van Israël. Een land dat aan alle kanten bedreigd wordt en zich geen enkele nederlaag kan veroorloven. Een land dat haar bestaan continu moet verdedigen en gedwongen is tot extreme veiligheidsmaatregelen. En inderdaad, de wereld ziet niets anders dan haar verweer en zij begrijpt er vanuit haar vrijheid dikwijls niets van. Gemakkelijke veroordelingen van het optreden van Israël zijn dan het schrijnende gevolg.

Als het goed is, ligt dat bij christenen geheel anders! Het christendom wordt wel eens vergeleken met een rivier, die zich door de tijd heen slingert. Inmiddels een heel lange rivier. Soms breed, bruisend en diep, soms lijkt het slechts een onaanzienlijk stroompje. Veranderlijk dus. Eén ding verandert echter niet. De rivier van het christendom ontspringt in de geschiedenis van Israël! Daarom is er sprake van een onverbrekelijke band tussen het christendom en Israël.

Het Joodse volk is Gods oogappel (Deuteronomium 32 vs 10). De Heere Jezus, de Zoon van God, is uit een Joodse moeder geboren. Deze en andere Schriftgegevens zijn beslissend voor de bijzondere band die de SGP heeft met het Joodse volk én met de Joodse staat Israël. Ook ons beginselprogramma legt daarvan uitgebreid getuigenis af.

We zijn hier vanavond bijeen als Israël-vrienden. Dat Israël voluit onze steun verdient, staat waarschijnlijk voor ons allemaal als een paal boven water. Voor de SGP is dat in ieder geval een onbetwist uitgangspunt. Dat kunt u nalezen in ons verkiezingsprogramma, maar ook nalezen in de Handelingen van de Tweede Kamer. Israël kan op ons rekenen: wij zullen níet zwijgen als de belangen van Israël in het geding zijn!

Er is ook alle reden om voor Israël op te komen. De bedreigingen en zorgen nemen alleen maar toe:

• Iran, werkend aan een nucleair programma, die geregeld oproept tot de vernietiging van Israël. Wat een irrationele haat!
• De consequenties van de Arabische lente, die leiden tot een verdere islamisering van de regio. Zie Egypte, dat vredesverdragen met Israël dreigt op te zeggen en relaties met Hamas aanknoopt.
• Israël houdt haar hart vast bij de indringende ontwikkelingen in Syrië. Een wisseling van het regime zal waarschijnlijk leiden tot nog meer agressie jegens Israël.
• Gaza blijft een bron van onrust en de dreiging van raketaanvallen op Israël is er continu. Wat een tergende spanning voor Joodse burgers en hun kinderen.

Palestijnen

En dan is er het nog altijd slepende conflict tussen Israël en de Palestijnen. In het schoolsysteem en de schoolboeken die in de Palestijnse gebieden worden gebruikt, wordt nog steeds de haat tegenover Israël erin gepompt. Zelfmoordaanslagen worden verheerlijkt. De radicaal-islamitische krachten moeten niet worden onderschat. Velen weten zich helaas nog steeds geïnspireerd door de Islamitische revolutie in Iran. Zij zijn niet vatbaar voor compromissen. Erger nog: territoriale tegemoetkomingen aan hen zijn een aanmoediging voor voortzetting van de strijd tegen Israël! Zie de Gazastrook.

En de wereld? Die beschuldigt Israël ervan de vrede tussen Joden en Palestijnen te blokkeren omdat zij huizen bouwt in Judea en Samaria.

De internationale politieke pressie op Israël is hoe dan ook weinig betekenisvol. Er komt niets van vrede tussen Joden en Palestijnen terecht als niet van onderaf meer uitzicht komt op een betere onderlinge verstandhouding. Economische en politieke hervormingen in het Palestijnse gebied zijn broodnodig. Vredesakkoorden vormen het dak van een gebouw. Eerst moet er echter een fundament worden gelegd. Druk van bovenaf om te komen tot een twee statenoplossing wijst de SGP dan ook uitdrukkelijk af.

Judea en Samaria (samen de zogenoemde ‘Westelijke Jordaanoever’) vormen bovendien de bakermat, het Bijbelse hart, van de Joodse beschaving. Het is ondenkbaar dat Nederland en de EU van Israel zouden eisen dat het van die bakermat afstand doet. Zo vind ik het ook aanmatigend en ongewenst, dat vanuit Den Haag en Brussel zou worden bepaald dat Joden zich niet in deze landstreken mogen vestigen.

Steun voor Israël is vanzelfsprekend, maar hoe dan concreet verder? Is er een vreedzame oplossing mogelijk in het Joods-Palestijnse conflict? En langs welke weg?

Als we puur menselijk naar het conflict kijken, is een vreedzame oplossing momenteel ver weg. Ik heb al iets gezegd over de godsdienstige dimensie van het conflict. Sinds medio jaren tachtig is er een islamitische radicalisering van de Palestijnen waarneembaar. Stond ook voordien voor de meeste moslims al vast dat Israël geen bestaansrecht had en dat de heilige grond weer in handen moest komen van de moslims, daar is nu voor de meerderheid helemaal geen twijfel meer over mogelijk.

Dit feitelijke gegeven moet ertoe brengen om serieuze vraagtekens te plaatsen bij de mogelijkheid van een aan de onderhandelingstafel te bereiken duurzaam compromis over de verdeling van het land en – in het verlengde daarvan – de mogelijkheid van een solide Palestijnse staat.

Er wordt heel vaak openlijk getwijfeld aan de bereidheid van Israël om land op te geven. Dat is niet helemaal terecht, want Israel heeft al vaker bewezen om bereid te zijn om land op te geven voor vrede. Denk slechts aan het opgeven van de Gazastrook. Het effect voor Israël was een rakettenregen uit de Gazastrook. Er is wat dat betreft helaas dus veel meer aanleiding om te twijfelen aan de compromisbereidheid aan Palestijnse zijde.

Of er ooit een Palestijnse staat van de grond komt, hangt ook af van de politieke volwassenheid van de Palestijnen zelf. Evengoed is een complete burgeroorlog denkbaar, en er zijn tekenen die daarop wijzen. Denk slechts aan de extreem gewelddadige confrontaties die er zijn geweest tussen de terroristische organisatie Hamas en de Fatah-beweging. Het grootste obstakel voor een Palestijnse staat zouden de Palestijnen zelf wel eens kunnen zijn.

De optie dat Israël en de Palestijnen toch aan de onderhandelingstafel eruit komen, wordt pas weer realistisch als de Palestijnen het geweld afzweren, het bestaansrecht van de staat Israël erkennen en de reeds gesloten overeenkomsten (i.c. de Oslo-akkoorden) onderschrijven. Wordt aan die voorwaarden niet voldaan, dan kan er ook niet over vrede onderhandeld worden.

Uiteraard is het wel van het grootste belang dat er voortdurende diplomatieke druk wordt uitgeoefend op de Palestijnen om aan deze eisen te voldoen, teneinde onderhandelingen mogelijk te maken. De Nederlandse financiële hulp aan de Palestijnen kan hierbij als drukmiddel worden gebruikt.

Evenzeer zou Israël permanent moeten uitdragen dat het klaar staat om te beginnen met serieuze vredesonderhandelingen, en daarmee wil beginnen zo gauw de Palestijnen aan de drie eisen voldaan hebben.

Vrede

Dames en heren. Menselijk gesproken zijn de perspectieven op een vreedzame oplossing niet gunstig te noemen. Iedere christen in deze zaal zal het echter met mij eens zijn als ik zeg: ‘Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist.’ Wij geloven in wonderen en óók de SGP gelooft in wonderen. 

Maak ik mij nu niet heel gemakkelijk – een beetje goedkoop zelfs - af van deze problematiek. Nee, ik zeg dit volstrekt serieus. Het is bepaald niet bedoeld als een gemakkelijk afmakertje als ik aan het einde van mijn lezing zeg, dat een vreedzame oplossing niets minder dan een Godswonder veronderstelt. Een Godswonder waarin bekering tot de God van de Bijbel gepaard gaat met onderlinge verzoening.

Ik wil hier graag de verzen 23-25 uit Jesaja 19 aanhalen, waarin de bekering van de Joden en de omliggende heidense volken en de onderlinge vrede die daarvan het gevolg zal zijn, besloten liggen. Uiteraard wordt hier nog niet over Palestijnen gesproken, maar hier wordt wel een profetisch vergezicht getekend dat, voor zover ik de geschiedenis ken, nog niet in vervulling is gegaan, een vergezicht waarbij de Joden verzoend zijn met hun buurvolken en samen de God van de Bijbel dienen.

“Te dien dage zal er een gebaande weg wezen van Egypte naar Assyrië, dat de Assyriërs in Egypte, en de Egyptenaars in Assyrië komen zullen; en de Egyptenaars zullen met de Assyriërs den HEERE dienen. Te dien dage zal Israël de derde wezen met de Egyptenaars en de Assyriërs, een zegen in het midden van het land. Want de HEERE der heirscharen zal hen zegenen, zeggende: Gezegend zij Mijn volk de Egyptenaars, en de Assyriërs, het werk mijner handen, en Israël, Mijn erfdeel”.

Ik lees bij die teksten in de kanttekeningen van de Statenvertaling: “De profeet wijst hier verder aan dat de gelovige Joden met de heidenen, die zich tot de ware God zouden bekeren, goede vriendschap en broederlijke gemeenschap zouden houden”.

Voor zo’n goede vriendschap en broederlijke gemeenschap wil ik tekenen. Liever vandaag dan morgen.