Toespraak Chris Stoffer bij de Mars voor het Leven

Lees hier de toespraak van Chris Stoffer tijdens de jaarlijkse Mars voor het Leven die op 12 november 2022 plaatsvond op het Malieveld in Den Haag. 

Ik wil u danken dat u hier bent, of thuis meekijkt. Want uw betrokkenheid, uw gebed is vandaag méér nodig dan ooit.

U heeft het ongetwijfeld gevolgd, begin dit jaar. De ingrijpende debatten over de verruiming van de abortuswet. Ruim veertig jaar was er niks aan die wet veranderd. Maar nu schrapte de Tweede Kamer in korte tijd de verplichte bedenktermijn uit de wet. Werd de abortuspil bij de huisarts mogelijk gemaakt.

Begin dit jaar nam ik het woordvoerderschap medische ethiek over van Kees van der Staaij. De debatten over de beraadtermijn en de abortuspil waren dus mijn vuurdoop. En ik vond het aangrijpend.

De stemming over de afschaffing van de beraadtermijn werd door sommige Kamerleden echt gevierd. Ik zag blije gezichten. Ik las opgetogen tweets. Het gaf mij een pijnlijk en eenzaam gevoel. Waar is het besef van de ernst van abortus? Waar is het besef dat een abortus een ongeboren leven doodt?

Op zo’n moment heb ik de behoefte om naar de begraafplaats te gaan.
Naar het graf van de vrouw die mij het leven gaf. Mijn moeder. De tijd met haar was te kort, zij stierf toen ik 13 was. Maar zij heeft een groot stempel gedrukt op mijn leven. Op mijn doen en denken. Lieve mensen, laten we onze moeders hoogachten. Laten we het moederschap koesteren! Vlakbij het graf van mijn moeder is het graf van mijn opa en oma. En toen ik daar langs liep, trof mij de tekst die op hun grafsteen staat: ‘‘Ik ben de Opstanding en het Leven’’.

U kent de geschiedenis vast wel. Johannes 11. Martha, Maria en Lazarus. Drie geliefde vrienden van de Heere Jezus. Lazarus is ernstig ziek. Jezus wordt erbij geroepen. Maar… Jezus komt te laat. Lazarus sterft. Hij wordt begraven. Intens verdrietig. Zelfs Jezus huilt. Hij lijdt mee. De dood lijkt te overwinnen…

Is dat ook nu niet zo? Dertigduizend abortussen. Jaar, na jaar, na jaar. En we verheffen onze stem, maar wat richt het uit? De dood lijkt te overwinnen…

Jonge vrouwen, die onder druk van hun vriend of vader kiezen voor abortus.
En we lopen de Stille Mars, maar wat schiet het op? De dood lijkt te overwinnen…

Terwijl in andere landen worden abortusregels juist aangescherpt, worden in Nederland drempels voor abortus gesloopt. De dood lijkt te overwinnen…

Nee. Nee! Jezus spreekt: ‘‘Ik ben de Opstanding en het Leven!’’ Wat is dat betekenisvol en hoopvol, ook in de politiek!

Niet u heeft de macht over het leven, niet ik. Niet D66-, of GroenLinks-Kamerleden. Zélfs niet abortusartsen. Jezus Zelf heeft de macht over leven en dood. ‘‘Lazarus, kom uit het graf!’’ En hij kwam uit het graf.

Tegen iedereen die strijdt voor het ongeboren leven zeg ik: raak nooit ontmoedigd. De dood heeft niet het laatste woord. Ooit komt aan de abortuspraktijk een einde. Want Jezus heeft de dood overwonnen. Hij is het Leven. Het leven zal overwinnen!

Laten daarom we pal blijven staan vóór de bescherming van het ongeboren leven. Laten we ook naast en achter vrouwen staan die met een onbedoelde zwangerschap te maken hebben. Met liefde en compassie hulp bieden. Maar ook hun pijn delen. Hun verdriet meedragen, zoals ook Jezus mee leed en mee huilde met zijn vrienden.

Lieve mensen, straks lopen we samen de Stille Mars voor het Leven en passeren we het gebouw van de Tweede Kamer. Als we daarlangs lopen, besef dan: niet de dood overwint, maar ‘’Jezus is de Opstanding en het Leven.’’

Als er misschien tegendemonstranten langs de route staan: niet de dood overwint, maar ‘’Jezus is de Opstanding en het Leven.’’

Als u de komende tijd meeleeft en bidt voor Kamerdebatten over abortus op het scherpst van de snede: niet de dood overwint, maar ‘’Jezus is de Opstanding en het Leven.’’

Niet de dood overwint. Jezus is Koning van het leven, óók van het ongeboren leven!