SGP wil civiel-militaire noodoperatie in kamp Moria

Lees hieronder het opinieartikel van Roelof Bisschop dat geplaatst is in het Reformatorisch Dagblad van zaterdag 19 september 2020.

De onrust in vluchtelingenkamp Moria op het Griekse eiland Lesbos veroorzaakt niet alleen groot menselijk leed, maar zorgt ook voor ernstige hoofdbrekens bij Europese politici en beleidsmakers. Iedereen voelt aan dat hier ‘iets’ moet gebeuren. Maar wat? En hoe?

Een gemakkelijke oplossing bestaat niet meer. Het is duidelijk dat er nu echt iets moet gebeuren voor de duizenden asielzoekers die al jaren in erbarmelijke toestanden leven. Mannen, vrouwen en kinderen. Dat is een Bijbelse opdracht. Tegelijkertijd bestaan er legitieme zorgen over veiligheid en integratieproblematiek. Hoe voorkom je dat mensen met kwade bedoelingen worden beloond en mensenhandelaren in de kaart worden gespeeld? Of dat het nu accepteren van asielzoekers een aanzuigende werking veroorzaakt?
Intussen vormt ‘Moria’ al jarenlang een forse steen des aanstoots. De Griekse overheid blijkt steevast, ondanks forse financiële ondersteuning vanuit Europa, niet in staat om asielaanvragen voortvarend te behandelen. Daardoor zitten mensen muurvast in een smerig tentenkamp. Met alle tragische humanitaire gevolgen van dien.
In dat licht is de uitkomst van het ”Moriadebat” van vorige week onbevredigend. Terecht uitten veel mensen na afloop kritiek op de ‘koehandel’ door coalitiepartijen, waarbij de opname van honderd migranten uit Lesbos wordt weggestreept tegen honderd vluchtelingen in de toekomst. Dit geeft geen blijk van oog voor de waardigheid van ieder afzonderlijk mens. Bovendien is deze aanpak oppervlakkig en ontbreekt het perspectief op een structurele oplossing.

Smokkelnetwerken oprollen
Daarom pleit de SGP voor een civiel-militaire noodoperatie die gericht is op zowel de korte als de lange termijn. Zie het als een soort kortdurende vredesmacht in de eigen Europese achtertuin. De Europese landen moeten de handen ineenslaan. Logistieke, medische en transportcapaciteiten uit de militaire hoek worden ingezet ter ondersteuning van civiele partijen, zoals de Griekse overheid, non-gouvernementele organisaties (ngo’s) en organisaties als het Rode Kruis. Noem het ”Operatie Achilles”.
Deze inspanning dient ten eerste gericht te zijn op het lenigen van de acute humanitaire nood. Er is onder meer behoefte aan fatsoenlijk onderdak, voedsel, kleding en medicijnen. Het kabinet heeft de portemonnee al getrokken, maar wellicht is er meer nodig.
Ten tweede moet de civiel-militaire capaciteit worden ingezet om in korte tijd alle (!) asielaanvragen te beoordelen, de vluchtelingen met recht op asiel te verdelen over EU-lidstaten en afgewezen migranten direct uit te zetten naar veilige gebieden. De Europese Verordening betreffende de Europese grens- en kustwacht biedt hier mogelijkheden toe.
Ten derde moeten de Europese landen gezamenlijk zorgen voor intensieve bewaking van de wateren rond de Griekse eilanden. Smokkelbootjes moeten direct en daadwerkelijk worden onderschept en teruggestuurd. Smokkelnetwerken moeten worden opgerold. Zo kunnen we voorkomen dat mensen het nog wagen om over te steken.

Eensgezind
De SGP pleit er hartelijk voor dat staatssecretaris Broekers-Knol dit voorstel bespreekt met haar Europese collega’s. Het mes snijdt immers aan minstens twee kanten. Het is niet meer dan barmhartig om de broodnodige humanitaire hulp te verlenen en echte vluchtelingen eindelijk een gastvrij thuis te bieden. Maar het is ook niet meer dan rechtvaardig om afgewezen migranten eindelijk uit te zetten, en zo een aanzuigende werking te voorkomen. Ook wordt voorkomen dat onruststokers en brandstichters zonder meer ‘beloond’ worden met onverwijlde verwelkoming op het Europese vasteland.
Natuurlijk is een dergelijke oplossing niet eenvoudig. ‘Europa’ worstelt al jaren om tot een eensgezind migratiebeleid te komen. Maar laten we eens één keer ervan uitgaan dat dit wél lukt. Dat Europese leiders, alleen al uit schaamte voor de menselijke misstanden in kamp Moria, de koppen bij elkaar steken en de benodigde civiel-militaire slagkracht op tafel leggen. Dat zou uitstralen: ja, Europa houdt zijn eigen waarden hoog. Ja, Europa kán eensgezind optreden. En nee, Europa laat zich niet in een kwetsbare positie manoeuvreren waarin buurlanden haar nog verder onder druk zetten.
Voor alle Europese lidstaten ligt hier een belang. Van alle lidstaten mag dan ook een bijdrage gevraagd worden. Het gaat immers om de gezamenlijke buitengrens van de Europese Unie. Ook Griekenland zelf zal dit feit onder ogen moeten zien en zijn medewerking moeten verlenen.
Uiteindelijk moet de mens weer centraal staan. De Afghaan, Syriër of Ethiopiër (vluchteling of migrant) die hulp verdient in nood. En die mag rekenen op een rechtvaardige behandeling van zijn of haar asielaanvraag. Of dat nu leidt tot een pijnlijke maar eerlijke afwijzing, of tot de zo verlangde vluchtelingenstatus.