Ontmoetingen in Jeruzalem

Het is altijd weer een belevenis: Jeruzalem. Begin oktober, in de periode van het joodse Loofhuttenfeest, mocht ik er voor een conferentie opnieuw zijn. Het was een internationale conferentie van leden van parlementen wereldwijd. Vanuit Nederland was ook onze Europarlementariër Belder aanwezig, en oud-PVV-kamerlid Kortenoeven. Het was een inspirerende ervaring om samen met parlementariërs uit de Verenigde Staten, Canada, Zuid-Afrika, Finland, Macedonië, Brazilië en vele andere landen na te denken over de positie van Israël nu. 

De parlementariërs die hier bijeen waren, willen vrienden van Israël zijn. Voor de meesten van de aanwezigen gold, dat zij vanuit hun christelijk geloof een diepe verbondenheid met het joodse volk en de joodse staat ervaren. Juist in een tijd waarin Israël de dreiging vanuit Iran ervaart, en met zorg waarneemt hoe in omringende Arabische landen steeds openlijker een vijandige toon wordt aangeslagen tegenover Israël, is het goed om die verbondenheid te beklemtonen. Niet om kritiekloos alles wat Israël doet goed te praten, maar wel om op te komen voor het bestaansrecht en de veiligheid van Israël. De conferentie mondde uit in een solidariteitsverklaring, waarmee wij de nationale regeringen oproepen om de dreiging vanuit Iran serieus te nemen en te voorkomen dat daadwerkelijk massavernietigingswapens door Teheran worden ontwikkeld. Meer druk op Iran is dringend nodig.

Vluchtelingenvraagstuk
We hebben ook nuttige presentaties gehad over het vluchtelingenvraagstuk. Er gaat internationaal altijd bijzonder veel aandacht uit naar de positie van de Palestijnse Arabieren, die in de jaren rond de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog naar andere landen zijn vertrokken. Het is merkwaardig dat zelfs een aparte dienst van de Verenigde Naties is ingesteld om zich bezig te houden met de Palestijnse vluchtelingen. Zij hanteren ook een veel ruimere definitie van vluchtelingen dan gebruikelijk is. Triest, maar waar: de Palestijnse vluchtelingenproblematiek wordt welbewust in stand gehouden als politiek wapen tegen Israël.

Daarbij komt dat er bijzonder weinig aandacht is voor de positie van vele joden die onder moeilijke omstandigheden uit Arabische landen zijn gevlucht. Zij hebben veel onrecht en schade ervaren. We hoorden een schrijnend voorbeeld van een joodse vrouw die bij haar vertrek uit Iran zelfs haar trouwring niet mocht meenemen.

Ongedeeld Jeruzalem
Bijzondere aandacht hebben we tijdens de conferentie ook besteed aan de positie van Jeruzalem. We bezochten het Jeruzalem-centrum van rabbi Benny Elon, voormalig lid van het Israëlische parlement, de Knesset.
Er worden veel opgravingen verricht in Jeruzalem, waaruit elke keer weer blijkt hoe de stad van David vol is met sporen vanuit de joodse geschiedenis. Daar is men van Arabische zijde niet blij mee. Zo is zelfs de archeologie nog een politiek beladen onderwerp!
Het is vreemd dat er politiek gesproken zoveel stemmen opgaan voor een gedeeld Jeruzalem. Een scheidslijn dwars door een stad is nooit een goede oplossing.
Jeruzalem neemt in de joodse geschiedenis en in de Bijbel een voorname plaats in. In de Koran wordt Jeruzalem daarentegen niet eens genoemd. Het geeft aan dat het vooral veel anti-Israëlisch sentiment is dat het Israël niet gunt om Jeruzalem te hebben als ongedeelde hoofdstad van Israël. De SGP steunt de aanspraken op een ongedeeld Jeruzalem als hoofdstad van Israël. Het zou een goede zaak zijn als de Nederlandse ambassade weer gewoon in Jeruzalem zou worden gevestigd.

Jeruzalemmars
Na afloop van de conferentie heb ik deelgenomen aan de Jeruzalemmars, een jaarlijkse wandeltocht door de straten van Jeruzalem. Het is indrukwekkend dat er zoveel duizenden christenen uit de hele wereld naar Israël komen, waaronder tallozen uit Azië, Zuid-Amerika en Afrika. Heel bijzonder om juist zo in Jeruzalem te ervaren dat Christus Zich een gemeente vergadert uit alle landen en volken.
Tijdens de tocht stonden er talloze  inwoners van Jeruzalem aan de kant van de weg om de bonte stoet te zien langstrekken. Velen van hen wonen zelf nog niet lang in Israël. Zij zijn vanuit Ethiopië, Rusland en andere landen naar Israël gekomen.
Het deed deze mensen zichtbaar goed, en velen van hen waren diep ontroerd, dat in weerwil van alle dreiging en haat ten opzichte van Israël, er nog heel velen zijn die juist hun verbondenheid en liefde willen uiten en bidden om de vrede van Jeruzalem.

Menselijk gesproken ziet het er voor Israël allemaal niet rooskleurig uit. Maar het bemoedigt om te zien, dat de geschiedenis van Israël door alles heen een getuigenis is van Gods trouw. Dat betekent bepaald niet dat het altijd voor de wind gaat. Het Loofhuttenfeest herinnert eraan dat de Israëlieten veertig jaar lang rondtrokken, voordat ze het Beloofde land ingingen.
Maar Israëls God is getrouw.