Debat aanslagen Brussel

De dag na de afschuwelijke aanslagen in Brussel werd in ons land een nieuwe korpschef van Politie geïnstalleerd: Erik Akerboom. Tijdens deze plechtigheid in de Ridderzaal werd een minuut stilte gehouden ter herdenking van de slachtoffers van de Brusselse aanslagen. Kort voor die minuut stilte liet het politie-orkest indrukwekkende muziek horen. Het was de melodie van een bekend koraal uit de Mattheuspassion van Bach: “O hoofd vol bloed en wonden.”

Wat een bloed en wat een wonden waren er die inktzwarte dinsdag in Brussel. Op het vliegveld. In het metrostation. Wat een lijden voor slachtoffers, voor nabestaanden. Wij leven van harte met hen mee. Verbonden in verdriet. In gedachten en gebeden zijn wij dicht bij hen.

We denken ook aan de slachtoffers van het gruwelijk geweld op de eerste Paasdag in Pakistan, waar christenen steeds weer doelwit vormen van haatdragende jihadisten. Wordt Pakistan aangesproken op en gesteund bij een betere bescherming van hun burgers, in het bijzonder de christelijke minderheid die uitdrukkelijke doelwit vormden?

Wij voelen ons verbonden in vastberadenheid om te strijden tegen barbaarse terreur. De radicale islam belooft vrede en een heilstaat. Maar het brengt niets dan onheil, dood en verderf. Dat kwaad moet zonder pardon bestreden worden. In Irak, in Syrië, en waar dan ook.

Gelukkig zetten heel veel mensen zich ook in eigen land enorm in om aanslagen te voorkomen. Moedige marechaussees, wakkere wijkagenten, vindingrijke veiligheidsmensen.
Het mag vandaag ook wel eens gezegd worden: (ik zeg het op zijn vlaams) wij zijn ontzettend fier op deze mensen.

Wel moeten we steeds ook kritisch kijken wat er beter kan in de strijd tegen terrorisme. Dan denk ik allereerst aan een goede internationale informatie-uitwisseling. De knullige en enorm trage gang van zaken rond een van de aanslagplegers, die eerder door Turkije was uitgezet wekt weinig vertrouwen. Hoe kan het dat iemand die uitgezet wordt, zelf mag kiezen naar welk land? Intussen tast het ontvangende land in het duister naar de reden van de uitzetting.

Een terreurverdachte  krijgt een aantrekkelijk keuzemenu voorgeschoteld, terwijl het land van bestemming zonder het te weten een terrorist in de maag gesplitst kan krijgen. Hoe verzin je zoiets? Waarom is Nederland ooit hiermee akkoord gegaan? Waarom is  Nederland in dit geval (op een simpele systeemcheck na) passief gebleven, terwijl bij vrijwel alle uitzettingen er een relatie is met terrorisme? Waarom moest België een half jaar wachten op een Turkse reactie over de reden van uitzetting? Nota bene wegens banden met terreurnetwerken!

De Europese ministers hebben weer mooie beloftes en voornemens over betere informatie–uitwisseling. Maar hoe geloofwaardig is dat, als het gevoel van urgentie kennelijk steeds zo makkelijk weer wegzakt? De SGP blijft verder zeggen: er moet meer geld naar veiligheid. Zeker waar, we hebben niets aan ‘steekvlampolitiek’, zoals onze zuiderburen dat noemen: als er een grote ramp is, dan  ineens meer geld of nieuwe maatregelen eisen. De SGP heeft recht van spreken om meer geld te bepleiten voor defensie en veiligheid. Dat deden we ook aan het begin van deze kabinetsperiode al.

Het is pijnlijk dat de nieuwe korpschef aangaf dat de politie lijdt aan ‘structurele onderfinanciering’ en de burgemeesters en het OM hun zorgen uiten. Hoort het kabinet hun roep om wijkagenten en extra politie? Moet de ‘minister van marechaussees’ nóg langer wachten op meer geld voor de krijgsmacht of blijven we doorschuiven?

Ook de gereedschapskist van onze wetgeving moet beter gevuld. Te veel accent op privacy en uitingsvrijheid staat onze veiligheid in de weg. Er is meer nodig om teruggekeerde Syriëgangers vast te zetten. Er is meer nodig om geweldsverheerlijkers aan te pakken. Erkent het kabinet dit? Is het bereid door te pakken? Is het kabinet nu wel bereid om het verblijven in IS-gebied strafbaar te stellen?

Het is onze dure plicht om al het mogelijke te doen om terrorisme, meer bloed en wonden, te voorkomen. Alert, waakzaam, dienstbaar. Deze verantwoordelijkheid is groot. Maar er is meer dan politiek. Op Goede Vrijdag hebben velen opnieuw de klanken van de Mattheuspassion gehoord. Velen bezochten de afgelopen dagen kerkdiensten. Als wij dan horen over het kruislijden van Christus, Zijn hoofd vol bloed en wonden, dan jaagt dat geen schrik aan, maar vervult dat met liefde en met hoop. Gegronde hoop dat  leed voorbijgaat, dat tranen van ogen afgewist worden. De daden van ISIS en andere terreurgroepen zijn gruwelijk, maar het zijn stuiptrekkingen. Het kwaad heeft niet het laatste woord. Het is namelijk Pasen geworden.