De zorg staat onder druk!

Verpleegkundigen, verzorgenden en artsen staan onder druk. Dat geldt ook voor anderen in de zorg. Ze doen veel werk. Heel veel werk. Maar ze zijn met te weinig mensen," zo begint SGP-voorman Kees van der Staaij zijn bijdrage aan de begrotingsbehandeling van Volksgezondheid. Lees hieronder zijn volledige bijdrage.

"Te lang en te vaak moeten mensen in de zorg op hun tenen lopen. Ze worden overvraagd. Vorige week heb ik hierover een indringend debat gevoerd met de minister. Ik vroeg hem alles op alles te zetten om de goede maatregelen te nemen. En vandaag bij de begroting herhaal ik mijn oproep nogmaals aan alle drie de bewindspersonen: maak van het verminderen van de werkdruk voor zorgmedewerkers uw allerhoogste prioriteit! Laat zien dat u hier werk van maakt en neem mensen daarin mee.

Hardnekkige verzekeraars
Wat daarbij ook kan helpen, is het opbouwen van druk richting zorgverzekeraars zodat die het bieden van goede zorg niet langer in de weg staan. Het is de SGP een doorn in het oog dat bewuste beleidskeuzes die door Kamer en kabinet worden gedaan, niet of onvoldoende worden waargemaakt door zorgverzekeraars. De Kamer vroeg zorgverzekeraars vorig jaar bij motie geen budgetplafonds meer te hanteren bij de zorginkoop van palliatief terminale zorg, zodat mensen altijd kunnen overlijden op de plaats waar zij dat wensen. Daar komt ondanks de bijna Kamerbrede steun onvoldoende van terecht. Bedden staan leeg, maar kunnen niet gevuld worden doordat de verzekeraar niet te bewegen is budget beschikbaar te stellen. Ook in de wijkverpleging, in de GGz, bij ziekenhuizen, kortom overal waar zorgverzekeraars de touwtjes in handen hebben zorgen rigide budgetplafonds voor situaties waarin de keuzevrijheid van de burger in de knel komt. Minister: doe hier wat aan, te beginnen met maatregelen tegen ongewenste budgetplafonds. Welke effectieve maatregelen wil de minister nemen die ervoor zorgen dat verzekeraars politieke keuzes niet meer naast zich neer kunnen leggen?

Zeer intensieve begeleiding
De afgelopen maanden hebben we als fractie contact gehad met diverse wanhopige ouders van jongeren met autisme die zeer intensieve begeleiding nodig hebben, maar daarvoor in geen enkele ‘normale’ zorginstelling terecht kunnen. Een van die jongens zit nu zelfs al bijna een jaar in een gesloten jeugdzorginstelling omdat ook de laatste zorgaanbieder waar de jongen heel, heel misschien terecht zou kunnen, hem had afgewezen. De minister en ik hebben achter de schermen contact over deze situatie gehad. En hij is lang niet de enige.
Van instellingen hoor ik dat de vergoeding niet toereikend is, dat de gevraagde expertise niet beschikbaar is en dat de wettelijke kaders soms in de weg staan om onvermijdelijke dwang toe te passen. Dat geldt voor de gehandicaptenzorg bij VG-7, in de GGZ, maar ook in de jeugdzorg. Mijn vraag aan de minister is daarom of hij wil onderzoeken hoe de zorg voor deze kinderen die in geen enkel hokje passen, het beste georganiseerd en bekostigd kan worden, en hoe hij ervoor zorgt dat zorgaanbieders al deze jongeren een kans gaan bieden. Wil hij de Kamer over de resultaten daarvan in het voorjaar berichten?

Toetsing euthanasiepraktijk
Vorige week verscheen een indringend opinieartikel van Berna van Baarsen, waarin zij scherp de vinger legt bij de niet-toetsbare toetsingspraktijk van euthanasie. Juridische argumenten zijn volgens haar steeds zwaarder gaan wegen, terwijl de morele vraag of goed is gedaan door dood te maken, steeds meer ondergesneeuwd raakt. Dat is des te zorgwekkender omdat discussies en besluitvorming in de RTE onvoldoende transparant zijn, waardoor verschuivingen in de oordeelsvorming en interpretaties van de wet onherleidbaar zijn. Een steeds verder uitdijende euthanasiepraktijk is het gevolg. Vindt de minister dit met de SGP een zorgelijke situatie? Is hij bereid maatregelen te nemen om de toetsingspraktijk inzichtelijker te maken, door commissievergaderingen te laten notuleren, externe controle op oordelen mogelijk te maken en álle oordelen van de RTE te laten publiceren?

Siriz
Al geruime tijd is een enorme hetze aan de gang tegen Siriz, een organisatie die zich met hart en ziel inzet om ongewenst zwangere vrouwen in nood te helpen. Terwijl de tevredenheid van de vrouwen die hulp hebben gekregen hoog is, proberen abortusactivisten, soms vermomd in doktersjas, op alle mogelijke manieren Siriz in een kwaad daglicht te stellen. Ik roep de staatssecretaris op zijn rug recht te houden.

Aan de staatssecretaris heb ik twee vragen:

• Garandeert hij dat het verplicht informeren over alternatieven voor abortus (zoals is vastgelegd in artikel 5.2.b van de Wet afbreking zwangerschap) onderdeel gaat uitmaken van de kwaliteitseisen die hij gaat opstellen voor keuzegesprekken, en dat alléén organisaties die zich hieraan houden in aanmerking komen voor financiering?
• Gaat hij ervoor zorgen dat de inspectie op deze wettelijke eis toezicht gaat houden bij iedere organisatie die keuzegesprekken voert, zowel bij abortusklinieken als bij gespecialiseerde keuzehulpverleners?

Herwaardering leven met beperkingen
Het zal je maar gebeuren. Iemand kijkt in de kinderwagen en vraagt geschrokken aan de vader: “Zo’n kind, dat hoefde je toch niet meer geboren laten worden?” Dit is helaas geen fictief voorbeeld, want dergelijke negatieve beeldvorming over mensen met een beperking komt vaak voor. Internetfora staan er vol mee, opiniemakers in kranten nemen geen blad voor de mond en tijdens verjaardagen kun je er zomaar mee geconfronteerd worden. De SGP maakt zich er grote zorgen over dat de maatschappij steeds minder bereid lijkt te zijn om afwijkingen van het ‘normale’ te accepteren. Dat heeft niet alleen dodelijke consequenties voor honderden ongeboren kinderen per jaar, maar ook voor het draagvlak voor bekostiging van de zorg aan mensen die hier levenslang op zijn aangewezen. Waarom valt direct na het constateren van een afwijking het woord ‘abortus’, terwijl de mogelijkheden van het leven met een beperking vaak helemaal niet in beeld worden gebracht? Hoe kan de minister bijdragen aan een positieve campagne over het leven met beperkingen, waarmee onterechte negatieve beeldvorming een halt toegeroepen wordt?

Drugs 
Ik complimenteer staatssecretaris Blokhuis met zijn strijd tegen roken. Het is niet meer dan terecht dat zich sterk maakt voor een rookvrije samenleving. Maar waarom horen we hem en de andere bewindslieden niet meer over de schadelijke gevolgen van drugs? Neem alleen al de partydrugs: die zijn in onze samenleving steeds populairder geworden, zonder dat er overtuigend tegen opgetreden wordt. Intussen neemt de overlast en de criminaliteit enorm toe. Geen week gaat er voorbij of er duikt wel drugsafval op. Is het kabinet bereid steviger de strijd aan te binden tegen partydrugs zoals XTC, amfetamine en cocaïne, zowel in de voorlichting als in het daadwerkelijk optreden tegen partydrugs? En erkent de staatssecretaris dat de wietwet zorgt voor normalisering van drugsgebruik, waardoor onze jongeren - ondanks de mooie woorden van het kabinet over preventie - enorme gezondheidsschade op kunnen lopen die zonder het wietexperiment voorkomen had kunnen worden?"