'Bid en werk in tijden van crisis' - #corona debat 2

Bekijk hier de bijdrage van Kees van der Staaij aan het debat over de coronacrisis. Gehouden op woensdag 18 maart 2020.

In Nederland raken we er niet over uitgepraat. De coronacrisis houdt iedereen intens bezig. Een virus waart rond, waar we geen greep op hebben. Elke dag nieuwe zieken. Mensen die overlijden. Kinderen gaan niet langer naar school. Veel mensen zitten zonder werk. Kerkdiensten zijn sterk ingeperkt. Het raakte me dat een oude man deze week tegen me zei: "Dit heb ik zelfs in de oorlog niet meegemaakt."

Een crisistijd vraagt om actie. Die zien wij deze dagen volop. Ik heb veel respect voor alle zorgwerkers die dag en nacht in touw zijn. Het tekort aan beschermingsmiddelen, testcapaciteit en beademingsapparatuur blijft groot.

• Wat doet het kabinet concreet om de tekorten aan te vullen?
• Welke alternatieve behandelingen zijn er om te voorkomen dat mensen op de IC terechtkomen?

De regering kwam met beschermende maatregelen, daarna met een economisch noodpakket. Ook vanuit de samenleving zijn er heel veel toonbeelden van omzien naar elkaar: oppassen, boodschappen doen, steun geven. Gewoon hartverwarmend. Ook kerken nemen initiatief. Onder de titel “Niet alleen” steken ze de handen uit de mouwen. Brengen ze wensen en mogelijkheden bij elkaar. Overigens is ook dit initiatief is ‘niet alleen. Gelukkig niet.

We moeten de komende tijd leren omgaan met het coronavirus. Een groot deel van de bevolking zal ziek worden. Het is een ernstige werkelijkheid dat er ook mensen overlijden aan het virus. Ik heb daar heel specifief de volgende vragen over:

• Hoe zorgen we ervoor dat als het levenseinde nadert, mensen niet eenzaam sterven?
• Kunnen familie en geestelijk verzorgers hen altijd bij blijven staan?

Het is met alle onzekerheid die we hebben, varen in mist. Maar ik vond de technische briefing van vanochtend verhelderend. De doelen van de kabinetsmaatregelen zijn: 1. kwetsbare groepen te beschermen en 2. zorg te kunnen blijven bieden. Groepsimmuniteit is een gevolg, niet een expliciet doel.

• Zijn of worden er nog verdergaande maatregelen overwogen die bijdragen aan de twee doelen?

Ik vraag speciaal aandacht voor mantelzorgers. Zorginstellingen nemen terecht maatregelen om kwetsbare mensen te beschermen. Het effect daarvan is wel dat we nóg meer van mantelzorgers vragen. Na mijn oproep op Facebook kreeg ik talloze reacties.
Ouderen met dementie kunnen bijvoorbeeld niet meer naar de dagopvang.

• Wil het kabinet overleggen met gemeenten en zorgaanbieders hoe mantelzorgers beter ontlast kunnen worden?

Ook bedrijven, werknemers en ZZP’ers merken de gevolgen. De economie maakt een noodstop. Ik denk aan de glas- en tuinbouw. Seizoensarbeid staat stil door de dichte grenzen.

• Hoe lossen we dit tekort aan arbeidskrachten op?

En een hele praktische vraag vanuit de supermarkten:

• Kan het bedrag om contactloos te betalen niet worden opgehoogd van 25 naar bijvoorbeeld 100 euro?

En nog een andere vraag:

• Hoe komt het dat er in deze tijden beter aan wiet is te komen, dan aan eieren? Doen we dan niet iets verkeerd in dit land?

Een crisistijd vraagt niet alleen om actie, maar ook om inkeer, bezinning. De dag van gebed roept ons vandaag daartoe in het bijzonder op. Net als de biddag van vorige week staat dit in een lange Nederlandse traditie.

Een minder bekend couplet uit het Wilhelmus spreekt over ‘arme schapen in grote nood’.
Maar daar volgt de bemoediging op: ‘uw Herder zal niet slapen!’ Tegelijk klinkt een indringende oproep: ‘Tot God wilt u begeven, zijn heilzaam Woord neemt aan.’ Dát vertrouwen en díe oproep uit ons volkslied wil ik graag als appél laten klinken.

Tot slot wens ik het kabinet en allen die verantwoordelijkheid dragen in deze crisis, van harte wijsheid en Gods zegen toe.