Is er nog een toekomst voor christenen in het Midden-Oosten?

Is er nog een toekomst voor christenen in het Midden-Oosten? Of preciezer geformuleerd, in de Arabische wereld? Vandaag de dag een veelzeggende, deprimerende “hot topic” bij paneldiscussies. Denk bijvoorbeeld aan de gedachtewisseling op de Veiligheidsconferentie in München, nog geen maand geleden.

Zo begon Bas Belder zijn bijdrage deze week aan het debat over de jaarlijkse bijeenkomst van de VN Mensenrechtenraad. Hij vervolgde "Als ik spreek met insiders over de toekomst van christenen in Syrië en Irak, hoor ik sombere scenario's: nauwelijks tot geen toekomst... Een schrikbeeld tegelijkertijd voor christenen in de Arabische buurlanden, al naarstig op zoek naar vluchtwegen als het onverhoopt ook fout mocht gaan in eigen land.

Dat leidt mij tot de eerlijke, urgente vraag aan de EU: welke prioriteit genieten de grondrechten/mensenrechten van oosterse christenen binnen onze internationale opstelling?

Met als vervolgvraag: indien dat werkelijk het geval is, welke concrete strategie hanteert de EU om een christelijke ontvolking van het Midden-Oosten te keren? Tussen haakjes: op de genoemde conferentie van München sprak een prominente Duitse politicus zonder omwegen over “christocide”. Haar en mijn klemmende vraag aan onszelf, aan de EU: kijken wij bij deze humanitaire catastrofe passief toe?

Begin deze maand verenigden Jezidi's, Turkmenen en christenen in Irak zich in een nieuw initiatief, al-Rafidein (Tweestromenland). Het is een pleidooi voor een autonome regio voor deze minderheden in Irak. Een combinatie van Europese “soft power” en Amerikaanse “hard power” ter ondersteuning van dit initiatief richting Bagdad zou de bescherming van elementaire mensenrechten kunnen betekenen! Plus voor deze minderheden, een toekomst in een eigen vaderland."