Langdurige zorg

Mensen die zijn aangewezen op langdurige zorg moeten het hebben van een goede samenwerking tussen de zorgmedewerkers, mantelzorgers, familie en vrijwilligers. De zorg voor deze oudere mensen en mensen met een chronische ziekte, dient van topkwaliteit te zijn. Daarbij zijn keuzevrijheid en eigen regie opnieuw een belangrijk uitgangspunt.

Concreet:

• Naast het creëren van nieuwe woonvormen voor ouderen en het passend maken van woningen thuis zijn er de komende jaren ook meer verpleeghuisplekken nodig. Daarom wil de SGP ruimte geven voor groei van het aantal plaatsen in verpleeghuizen.
• Mensen die complexe en langdurige zorg nodig hebben, lopen vaak vast in systemen en bureaucratie. Daarom moet er in deze situaties een recht komen op ondersteuning door een persoonlijk begeleider (casemanager).
• Er komt een verplichting tot meerjarige contracten met budgetafspraken, afgesloten tussen Wet langdurige zorg (Wlz)-uitvoerders en zorgaanbieders, gecombineerd met een meerjarige contracteerruimte.
• De regionale contracteerruimte van de zorgkantoren binnen de Wlz wordt wat betreft de gehandicaptenzorg en ggz voortaan bepaald op basis van objectieve criteria. Zorgkantoren worden door een objectievere verdeling gestimuleerd om vraag en aanbod scherper op elkaar af te stemmen en regionale verschillen tegen te gaan. 
• Op dit moment krijgen volwassenen die levenslang en levensbreed zijn aangewezen op veel uren zorg, geen indicatie voor de Wlz als zij nog wel eigen regie kunnen voeren. Dit geldt ook voor kinderen waarvan het ontwikkelingsperspectief nog niet bekend is of voor kinderen die behoefte hebben aan intensieve kindzorg. De SGP wil dat deze doelgroepen wel in aanmerking komen voor een indicatie van de langdurige zorg.
• Mensen die levenslang en levensbreed zorg nodig hebben, hebben te maken met onevenredig veel regeldruk. De SGP wil dat we stoppen met voortdurende herindicaties en pleit voor invoering van een persoonsvolgend budget. Hierdoor kunnen mensen die levenslang en levensbreed hulp en ondersteuning nodig hebben een zorgaanbieder kiezen die helemaal bij hen past. Ook kan de zorg zo helemaal afgestemd worden op de eigen wensen, behoeften en persoonlijke omstandigheden. 
• Het persoonsgebonden budget (pgb) voor mensen die langdurige zorg nodig hebben, verdient een stevige versterking. Er moet meer vaart worden gemaakt met de invoering van het administratiesysteem PGB 2.0. De administratieve lasten voor de budgethouders moeten drastisch naar beneden. Zorgverzekeraars leggen geen overbodige regels meer op die niets toevoegen aan de kwaliteit van de zorg. Het pgb heeft reële en toereikende tarieven nodig om kwalitatief goede zorg in te kunnen kopen of benodigde hulpmiddelen aan te schaffen.
• Mensen die een indicatie hebben gekregen voor de Wlz, maar daar nog geen gebruik van kunnen maken vanwege een wachtlijst, gaan nu vaak al een hogere eigen bijdrage betalen. Bij de overgang naar de Wet langdurige zorg moet daarom voorkomen worden dat mensen tijdelijk meer geld betalen voor minder zorg. 
• Onvrijwillige zorg mag slechts als uiterste middel worden ingezet als alle mogelijkheden voor vrijwillige zorg op niets zijn uitgelopen. De wetten die hierover gaan (Wet zorg en dwang, Wet verplichte ggz) brengen echter een onwerkbare papierberg met zich mee voor zorgmedewerkers. Dat kan en moet eenvoudiger. 
• De SGP wil een wettelijke grondslag en structurele bekostiging voor geestelijke verzorging. 
• Op de langere termijn is het denkbaar dat de financiering en organisatie van ouderenzorg wordt vereenvoudigd door het aantal zorgwetten te beperken. Op de korte termijn kiest de SGP niet voor een grootscheepse stelselwijziging, maar wel voor het oplossen van de knelpunten tussen de Wmo, Wlz en Zvw. Ook wil de SGP dat gemeenten in samenspraak met lokale woningbouwverenigingen, maatschappelijke organisaties en kerken integraal ouderenbeleid opstellen op het gebied van zorg, ondersteuning en woningbouw. 
• De SGP pleit voor verdergaande ‘ontschotting’ van de financiering van zorg. Idealiter is er sprake van één type financiering per cliënt waarmee deze passende zorg kan bekostigen, afhankelijk van de levensfase en ernst van de zorgvraag. Ook moeten we een einde maken aan ongewenste prikkels om cliënten ‘af te schuiven’ naar een andere zorgwet.
• Onvrijwillige zorg mag slechts als uiterste middel worden ingezet als alle mogelijkheden voor vrijwillige zorg op niets zijn uitgelopen. De wetten die hierover gaan, brengen echter een onwerkbare papierberg met zich mee voor zorgmedewerkers. Daar moet verandering in komen.