Huishoudboekje en eenverdieners

Een gezin waarin iedereen zich geborgen voelt, is voor de samenleving een goudmijn, geen kostenpost. De overheid moet deze gezinnen dus (financieel) steunen in plaats van straffen. Gezinnen waar één partner de kost verdient, worden in ons belastingstelsel nu geheel ten onrechte gediscrimineerd. Zo’n gezin draagt soms zelfs zeven keer zoveel belasting af als een gezin met een
vergelijkbaar inkomen dat door twee partners wordt ingebracht. Dat is oneerlijk en onrechtvaardig. Waarom geldt de veelgeroemde keuzevrijheid voor hen niet? De staat mag niet de individualistische moraal en het streven naar eenzijdig economische welvaart - zelfs tot achter de voordeur - aan
mensen opdringen. De regering behoort zich daarom niet te bemoeien met de keuzes die vaders en moeders in hun gezin maken over de verdeling van arbeid en zorg. Dat geldt al helemaal voor die gezinnen waar veel zorg nodig is, bijvoorbeeld omdat er een of meer kinderen zijn met een beperking die extra aandacht nodig hebben. Het is hoog tijd voor een fiscaal stelsel dat gezinsvriendelijk is!

De financiële ondersteuning van gezinnen speelt ook een rol in de discussie over de ontwikkeling van het bevolkingsaantal (demografie). Het gemiddeld aantal kinderen per vrouw daalt steeds verder en is veel te laag voor een gezonde opbouw van de bevolking. Naast een daling van het aandeel van de autochtone bevolking, stijgt het aandeel van de allochtone bevolking, onder andere door immigratie en een hoger aantal geboorten Dat brengt vaak spanningen met zich mee. Om te voorkomen dat de overheid verkeerde ontwikkelingen in de hand werkt, zal onder meer voldoende ondersteuning moeten bestaan in de kosten die ouders maken bij de opvoeding. Daarnaast is aandacht nodig voor de gevolgen die de inrichting van de arbeidsmarkt en de woningmarkt hebben op het gedrag. Keuzes van burgers blijken in de praktijk te worden gestuurd door de mate van (financiële) zekerheid die zij op die terreinen hebben.

Concreet: 

1. In de (fiscale) wetgeving moet de draagkracht van huishoudens het uitgangspunt zijn, waarbij zowel het aantal volwassenen als het aantal kinderen een rol speelt.
2. De financiële middelen die gezinnen nodig hebben om te kunnen voorzien in de eerste levensbehoeften dienen vrijgesteld te worden van belastingheffing.
3. De miljarden belastinggeld die nu bestemd zijn voor de kinderopvangtoeslag, moeten gebruikt worden om álle gezinnen te ondersteunen. Dat kan eenvoudig en efficiënt door het kindgebonden budget en de kinderbijslag te verhogen.
4. Financiële ondersteuning van kinderopvang voor grootverdieners en mensen met een groot vermogen is niet nodig.
5. Bij de geboorte van het vierde kind krijgen ouders een tegemoetkoming in de extra kosten die dan vaak gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld voor de aanschaf van een andere auto.
6. Het eerste jaar is voor de hechting van een kind aan de ouders van enorm belang. Daarom moet voor kinderen tot de leeftijd van één jaar in beginsel geen recht bestaan op kinderopvangtoeslag. De financiële ondersteuning van ouders in het eerste jaar wordt in verband daarmee versterkt.
7. Ook kinderen van ouders met een middeninkomen moeten kunnen gaan studeren. Voor hen dient de aanvullende beurs dient daarom royaal te worden uitgebreid, zodat ook deze studenten in feite weer allemaal een basisbeurs als gift krijgen.
8. Nieuwe overheidsmaatregelen moeten ook getoetst worden op de effecten daarvan op gezinnen met drie of meer kinderen.
9. Gemeenten verdienen voldoende ruimte om gezinnen in armoede te helpen vanuit de bijzondere bijstand. Financiële ondersteuning vanuit kerken en maatschappelijke organisaties moet niet direct en volledig verrekend worden met de uitkering.

Bent u eenverdiener? Klik hier voor meer informatie en om uit te rekenen voor hoeveel u wordt benadeeld.